Aşkın böylesi gücüme gidiyor...

Ne elim düzgün kalem tutar, ne de bilirim yar üstüne şiirler yazmayı...

Ama birşey bilirim ki...
Sevdiğince yaşar insan
ve
sevdiğince;
dudaklarından düşen her sözcük bir öyküdür, bir şiirdir yar üstüne.
O benim.
Ve o sevda benim sevdam.

Zordur gideni durdurmak bazan, "geri dön" diyebilmek ağır gelir insana.
Gözlerinde kalan bir damla yaş büyüyüp sele döndükçe, "geri dön, çünkü seni seviyorum" diyememenin acısı çökünce yüreğe...

Aşkın böylesi gücüme gidiyor işte.

"Bir akşamüstü yanınızda olanlar olması gerekenler mi?" der Murathan Mungan bir yazısında,
yaşamımız boyunca karşımıza çıkan fırsatları nasıl heba ettiğimizden, ve sonra geri dönüp "O"nu nasıl aradığımızdan...
ve,
O nun bu zalim şehirden çoktan gittiğinden dem vurur.

Geri dönüp, O nu ararken...
Kimbilir...
Dümdüz, kısacık o iki sözcük yeter;
"seni seviyorum"...

Ben bilmem yar üstüne şiir yazmaları
bilmem öykülerde O nu aramayı...

El uzatıp, "seni seviyorum" diyebilmenin gururu varken...

Aşkın böylesi gücüme gidiyor...